Kancelaria

Sakrament chrztu udzielany jest w niedzielę podczas Mszy św. Chrzest należy zgłosić tydzień przed wybranym terminem

Potrzebne dokumenty:
1. odpis aktu urodzenia dziecka z USC,
2. zaświadczenie o ślubie kościelnym rodziców,
3. zaświadczenia chrzestnych z parafii potwierdzające, że mogą być chrzestnymi (dotyczy osób spoza naszej parafii).
Chrzestnym może być ten, kto:
1. jest wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez proboszcza lub szafarza chrztu, i posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;
2. ukończył 16 lat, chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku;
3. jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić;
4. jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej;
5. nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest;
6.ochrzczony należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu.

Świecę i “białą szatę” do Chrztu św. rodzice zakupują we własnym zakresie. W dniu uroczystości prosimy o przybycie przynajmniej 10 minut przed rozpoczęciem Mszy św. i zgłoszenie się do kancelarii celem podpisania stosownych dokumentów. Rodzice i chrzestni powinni w czasie chrztu dziecka przystąpić do Komunii Świętej.

Bierzmowanie jest to sakrament, w którym Duch Święty udziela się człowiekowi ochrzczonemu jako Dar. Bierzmowanie jest dopełnieniem i umocnieniem tego, co zostało zapoczątkowane chrztem, czyli nowego życia, “z wody i Ducha”.

Udzielanie Ducha Świętego przez umacniające nałożenie ręki i namaszczenie krzyżmem (oliwa zmieszana z balsamem) czoła bierzmowanego wydobywa z przemiany, jaka dokonała się w indywidualnym życiu człowieka przez chrzest, charyzmatycznowspólnotową aktywność chrześcijanina w wymiarze publicznym, społecznym. Bierzmowany (dorosły “dojrzałością Chrystusową”) zostaje w pełni zaangażowany przez Chrystusa i Kościół, staje się świadomym apostołem Chrystusa, głosicielem Ewangelii w świecie: w swym zawodzie i w polityce, w rodzinie i w społeczeństwie, na ulicy i w kościele.
Kto może przyjąć sakrament bierzmowania?

Chcąc ważnie i godziwie przyjąć sakrament bierzmowania należy spełnić warunki określone prawem kościelnym, a mianowicie:

a) przyjąć wcześniej sakrament chrztu świętego
Chrzest jest pierwszym sakramentem i dopiero po jego przyjęciu można przyjmować ważnie wszystkie inne sakramenty. Dlatego, jeżeli przyjmuje się bierzmowanie poza parafią, w której miał miejsce chrzest, należy przedstawić śwadectwo chrztu

b) przystąpić do spowiedzi i Komunii świętej
Bierzmowanie należy do tych sakramentów, które trzeba przyjmować w stanie łaski uświęcającej. Nazywamy je sakramentami żywych, gdyż przyjmują je ludzie żyjący w przyjaźni z Bogiem, czyli bez grzechu ciężkiego na duszy.

c) być w odpowiednim wieku
Sakrament bierzmowania wprowadza bierzmowanego w odpowiedzialne życie wiarą, dlatego mogą go przyjmować dorośli chrześcijanie. Prawo kościelne wymaga aby kandydat miał używanie rozumu i był zdolny świadomie odnowić przyrzeczenia chrzcielne, jednak dokładniejsze ustalenie granicy wieku pozostawia się do decyzji Konferencji Episkopatu.

W Polsce sprawę tę reguluje instrukcja duszpasterska dotycząca sakramentu bierzmowania, ogłoszona przez Konferencję Episkopatu Polski dnia 16. 01. 1975r. Postanawia ona, że “sakramentu bierzmowania należy udzielać młodzieży w wieku 14/15 lat”, dzisiaj jest to wiek na poziomie klas III Gimnazjum.

d) wykazać się znajomością prawd wiary
Skoro bierzmowany przyjmuje na siebie obowiązek bronienia i umacniania wiary, musi sam dobrze ją poznać. Od kandydata wymaga się nie tylko teoretycznej znajomości prawd katechizmowych(zaświadczenie ze szkoły), ale umiejętności praktycznego ich zastosowania. Nie wystarcza więc, że ktoś dobrze uczy się religii, ale powinien na co dzień postępować jak autentyczny chrzescijanin.

e) posiadać szczerą intencję
Przez ten warunek należy rozumieć dobrą wolę służenia Bogu całym sercem i sumiennego wypełniania podjętych zobowiązań, a zwłaszcza świadczenia swoim życiem o Chrystusie. Nie powinno się przyjmować tego sakramentu tylko dlatego, że inni go przyjmują, a więc – jak to się mówi – dla ludzkiego oka. Istotne w tym względzie jest osobiste pragnienie pozostania do końca życia wiernym Bogu.
___________________________________________________________________________________

Instrukcja o przygotowaniu i kryteriach dopuszczenia do sakramentu bierzmowania .

Przygotowanie i kryteria dopuszczenia do sakramentu bierzmowania

I. Przygotowanie do bierzmowania

Przygotowanie do bierzmowania realizowane jest w ciągu trzech lat nauki kandydata w gimnazjum i obejmuje formację intelektualną i religijno – moralną.

Formacja intelektualna realizowana podczas katechezy szkolnej trwa trzy lata, egzamin przed bierzmowaniem organizowany jest przed zakończeniem nauki w klasie drugiej. Formacja ta obejmuje treści przewidziane w programie klasy pierwszej i drugiej, oraz materiał zawarty w katechizmie bierzmowanych.

W szkole i w parafii podejmuje się formację religijno – moralną uczniów i wprowadza się ich w działania apostolskie. Przygotowanie to realizuje się w ciągu trzech lat nauki religii w gimnazjum oraz w czasie spotkań grupowych organizowanych w parafii zamieszkania kandydata.

II. Kryteria dopuszczenia do bierzmowania

Bierzmowanie jest sakramentem wiary, stąd wiara kandydata jest podstawowym kryterium dopuszczenia do bierzmowania. Wiara ta wyraża się:

– w deklaracji przyjęcia sakramentu (wzór deklaracji podano w Dyplomie kandydata do sakramentu bierzmowania)

– w systematycznym uczestnictwie w lekcjach religii w szkole i spotkaniach formacyjnych przy parafii zamieszkania,

– w spełnianiu praktyk religijnych: uczestnictwo w niedzielnej i świątecznej Mszy św.,

– przystępowanie z okazji pierwszych piątków miesiąca do sakramentu pokuty,

– w udziale w rekolekcjach lub dniu skupienia,

– w uczestnictwie w nowennie przed bierzmowaniem,

– w nienagannej postawie religijno – moralnej,

– w pozytywnie zdanym egzaminie.

Zaleca się, aby Księża Proboszczowie i Katecheci z pasterską miłością zaangażowali się w dzieło przygotowania młodych do sakramentu bierzmowania i w to przygotowanie włączyli rodziców kandydatów. Cała zaś wspólnota parafialna niech otoczy modlitewną troską dzieło przygotowania do bierzmowania

+Wiesław Lechowicz

Wikariusz Generalny

Tarnów, 01.09.2010 rok

Przygotowanie dzieci z klasy II szkoły podstawowej do I Komunii Świętej obejmuje:

– systematyczny udział w katechezie szkolnej (klasa II szkoły podstawowej)
– udział w spotkaniach formacyjnych prowadzonych w parafii raz w miesiącu

UWAGI DLA RODZICÓW

1. Jeśli dziecko było ochrzczone w innej parafii, należy dostarczyć świadectwo chrztu (do końca grudnia)

2. Przygotowanie do pierwszej spowiedzi i Pierwszej Komunii św.

A. W rodzinie
* Właściwa atmosfera w domu (przykład szacunku i życzliwości dla domowników).
* Życie religijne rodziny (troska o codzienną modlitwę, właściwy sposób przeżywania uroczystości religijnych i rodzinnych).
* Odrabianie zadań; systematyczna pomoc rodziców w nauce (dopilnowanie, sprawdzenie).
* Nauka „małego katechizmu”.
* Lektura czasopism dla dzieci: „Promyczek Dobra”, „Dominik”, „Świat Misyjny”.

B. W kościele

* Systematyczny udział we Mszy św. niedzielnej.
* Udział w spotkaniach modlitewno-formacyjnych w ramach przygotowania parafialnego.
* Udział dzieci w nabożeństwach związanych z rokiem liturgicznym (nabożestwa różańcowe, Roraty, Droga krzyżowa, Gorzkie żale).

C. W szkole
* Systematyczny i czynny udział w katechezie.
* Posiadanie pomocy katechetycznych (zeszyt, katechizm).

3. Pamiątki związane z I Komunią św.
* Różaniec – poświęcenie i wręczenie w październiku (kupuje prowadzący dla całej grupy).
* Świeca – poświęcenie w niu 2 lutego (kupuje prowadzący dla całej grupy).
* Książeczka – poświęcenie i wręczenie w marcu (kupuje prowadzący dla całej grupy).
* Medalik – kupują rodzice (poświęcenie w Białym Tygodniu)
* Obrazek – przygotowuje prowadzący dla całej grupy (poświęcenie i wręczenie w dniu I Komunii św.)

4. Stroje zgodnie z poniższymi wskazaniami Biskupa Ordynariusza, punkt 3.

Wskazania Biskupa Ordynariusza
dotyczące uroczystości I Komunii Świętej

Kościół otrzymał od Chrystusa jako dar największy Eucharystię (Ecclesia de Eucharistia nr 11). Dlatego Kościół troszczy się, aby chrześcijanie dobrze rozumieli tajemnicę Eucharystii, świadomie, aktywnie, pobożnie i owocnie w niej uczestniczyli. Czyni to szczególnie podczas przygotowania dzieci do pierwszego, pełnego uczestnictwa w Eucharystii. Przygotowanie to zmierza do wyrobienia u dzieci postawy dysponującej do właściwego przeżywania Eucharystii. Ważnym elementem tego przygotowania jest też sam przebieg i przeżycie przez dzieci uroczystości pierwszej spowiedzi i Komunii Świętej.

1. Sakrament pokuty.

Miłość do Eucharystii prowadzi do coraz głębszego docenienia sakramentu pojednania. Więź, istniejąca między tymi świętymi znakami łaski, powinna zostać ukazana dzieciom w czasie katechezy szkolnej i parafialnej. W ten sposób dzieci będą uczyły się, iż rezultatem drogi nawrócenia jest wejście w komunię z Bogiem i Kościołem, która najpełniej wyraża się w ponownym przystępowaniu do Eucharystii (Sacramentum Caritatis nr 20). Mając to na względzie:

1.1. Należy stworzyć taki klimat wokół pierwszej spowiedzi, aby dzieci przeżyły ją jako radosne spotkanie z Jezusem przebaczającym w sakramencie Pokuty i Pojednania.

1.2. Zaleca się, aby spowiedź odbywała się w ramach nabożeństwa pokutnego, w czasie którego można dzieciom pomóc w dobrym przygotowaniu się do sakramentu pokuty poprzez przypomnienie warunków tego sakramentu, zwłaszcza w przeprowadzeniu rachunku sumienia, wzbudzenia żalu za grzechy.

2. Msza Święta z udzieleniem I Komunii.

Eucharystia jest “źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego. W Najświętszej Eucharystii zawiera się bowiem całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha” (KKK 1324). Z uwagi na szacunek do Tajemnicy tajemnic Msza święta z udzieleniem I Komunii:

2.1. Powinna być celebrowana z zachowaniem wszystkich przepisów liturgicznych, a zatem:

– należy unikać liturgicznych lub quasiliturgicznych “dodatków”, które nie są niezbędne, a włączone w liturgię mogłyby przysłonić właściwy obrzęd.

– dzieci winny skupić się na pobożnym uczestnictwie w liturgii Mszy świętej, a nie na występach wobec zgromadzonej wspólnoty.

– należy unikać organizowania w czasie liturgii akademii z recytacją wierszyków, przemówień, śpiewem piosenek itp.

– słowo Boże winni czytać rodzice (oni są pierwszymi nauczycielami wiary swoich dzieci). Również psalm responsoryjny winni śpiewać rodzice. Dzieci nie są przygotowane do pełnienia funkcji lektora czy kantora,

– dzieci mogą odczytać wezwania modlitwy powszechnej, zwłaszcza za swoich rodziców, nauczycieli, katechetów. Rodzice zaś za swoje dzieci.

– dzieci winny przynieść w procesji do ołtarza dar chleba i wina oraz swoje zobowiązania powstrzymania się od palenia papierosów i picia alkoholu,

– roztropnemu rozeznaniu przez Księdza Proboszcza pozostawia się wybór praktyki przyjmowania przez dzieci I Komunii Świętej w towarzystwie rodziców, czy też bez nich,

– należy odejść od zwyczaju, o ile taki istnieje, przygotowania się w czasie Modlitwy Eucharystycznej do przyjęcia Komunii św. z książeczek. Najlepszym przygotowaniem jest czynny udział w liturgii Mszy świętej. Przygotowanie z książeczki może być przed Komunią poza Mszą świętą,

– dziękczynieniem po Komunii Świętej powinno być wspólne uwielbienie, adorowanie Jezusa Eucharystycznego. Może nim być wspólna modlitwa, właściwa pieśń, a nie czytanie przez dzieci modlitw z książeczki,

– wszelkiego rodzaju przemówienia, podziękowania powinny być krótkie i zwięzłe. Należy je wygłaszać po zakończeniu Mszy świętej.

2.2. Filmować czy też fotografować w czasie Mszy świętej mogą tylko te osoby, które ukończyły specjalny kurs fotografów kościelnych i wiedzą jak to robić dyskretnie, bez przeszkadzania uczestnikom zgromadzenia, a zwłaszcza dzieciom. Praktyczny wzgląd nakazuje zatrudnić tylko jednego fotografa i kamerzystę, z których pracy skorzystają wszyscy. W ten sposób nie będzie zamieszania wokół dzieci, tak jak wtedy, gdy każdy z krewnych czy znajomych zechce robić zdjęcie. Zasady filmowania i fotografowania określają odpowiednie normy. Należy o nich uprzednio pouczyć rodziców.

3. Strój.

Strój winien symbolizować swą bielą czystość serc dzieci. Powinien być prosty, schludny i estetyczny. Uniknie się w ten sposób niezdrowej konkurencji, kto ma najpiękniejszy czy najdroższy strój. Należy ustalić jeden rodzaj stroju dla wszystkich dzieci, z rozróżnieniem na strój dla dziewcząt i chłopców. Wpłynie to na właściwe uczestnictwo w Mszy świętej. A ponadto, koszty takiego stroju będą bardziej przystępne dla wszystkich, zwłaszcza dla mniej zamożnych rodziców. Oprócz tego stroje mogą być przekazywane przystępującym do I Komunii św. w roku następnym.

4. Goście.

Należy zadbać, aby goście, przybywający nieraz z odległych stron na uroczystość pierwszokomunijną, mieli możliwość przystąpienia do sakramentu pokuty. O tej możliwości należy przypomnieć przed rozpoczęciem Mszy świętej.

5. Prezenty.

Należy pamiętać, że prezenty są najmniej istotnym elementem uroczystości pierwszokomunijnej. W tym duchu wychowujemy dzieci w ciągu całego przygotowania do pierwszej spowiedzi i Komunii Świętej. Nie mogą one być dla dzieci miernikiem ważności tej uroczystości. Należy tak formować rodziców, a poprzez nich gości, aby ich prezenty były symboliczne, a obdarowujący zaczekali z ich wręczeniem do momentu zakończenia uroczystości w kościele. Prezenty powinny być bowiem tylko dodatkiem do święta w życiu dziecka, a nie pierwszym punktem uroczystości.

6. Przyjęcie pierwszokomunijne.

Należy przypomnieć rodzicom, że przyjęcie rodzinne winno być absolutnie bezalkoholowe. Ma to być spotkanie najbliższych, przebiegające w duchu radości i miłości, z akcentem na najważniejszy moment uroczystości, jakim było spotkanie dziecka z Jezusem w Eucharystii. Należy prosić rodziców, by przyjęcia nie były zbyt wystawne.

Z okazji uroczystości pierwszokomunijnej można wprowadzić zwyczaj podzielenia się przez dzieci otrzymanymi podarunkami z tymi rówieśnikami, którzy żyją w ubóstwie i nie posiadają środków w stopniu wystarczającym do godnego życia (misje).

7. Składanie ofiar przez rodziców z okazji I Komunii Świętej.

Nie powinno ono wynikać z jakiejkolwiek inspiracji duszpasterzy. Jeśli rodzice podejmą już decyzję o złożeniu ofiary na cel kościelny, wówczas należy im uświadomić, by nie była ona zbyt dużym obciążeniem finansowym, zwłaszcza dla mniej zamożnych rodzin. Ta kwestia nie powinna być powodem niedopowiedzeń i niepokojów wśród wiernych. I w tym przypadku obowiązuje zasada dobrowolności ofiar na cele kościelne.

Zakończenie

Eucharystia jest sakramentem, w którym Chrystus, dając nam Siebie ożywia naszą miłość i buduje jedność. Niech więc w duchu tej miłości będą podejmowane wszelkie duszpasterskie działania związane z przygotowaniem dzieci do I Komunii Świętej.

Wszystkim zaangażowanym w przygotowanie dzieci do I Komunii Świętej błogosławię!

+ Wiktor Skworc
Biskup Tarnowski
Tarnów, w Wielki Czwartek 2007r.

Chrześcijanin, który po popełnieniu grzechu, pod wpływem Ducha Świętego przystępuje do sakramentu pokuty, powinien przede wszystkim całym sercem nawrócić się do Boga. To wewnętrzne nawrócenie serca, zawierające żal za grzechy i postanowienie nowego życia, wyraża się przez wyznanie grzechów wobec Kościoła, przez należyte zadośćuczynienie i poprawę życia. Bóg zaś udziela odpuszczenia grzechów za pośrednictwem Kościoła, który działa przez posługę kapłanów.

Wśród aktów pokutującego pierwsze miejsce zajmuje żal, czyli “ból duszy i obrzydzenie sobie popełnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia na przyszłość”. Prawdziwość pokuty zależy od tej skruchy serca. Nawrócenie powinno dotknąć wnętrza człowieka, aby go coraz głębiej oświecać i coraz bardziej upodabniać do Chrystusa.

Do sakramentu pokuty należy wyznanie grzechów, pochodzące z prawdziwego poznania siebie wobec Boga i z żalu za grzechy. To wewnętrzne badanie serca i zewnętrzne oskarżenie powinno się odbywać w świetle Bożego miłosierdzia. Spowiedź wymaga od penitenta woli otwarcia swojego serca przed sługą Bożym, od spowiednika zaś duchowej umiejętności sądzenia, dzięki której działając w imieniu Chrystusa, na podstawie władzy kluczy odpuszcza lub zatrzymuje grzechy. Aby przyjąć zbawienne działanie sakramentu pokuty, zgodnie z wolą miłosiernego Boga, wierny powinien wyznać kapłanowi szczegółowo wszystkie grzechy ciężkie, które sobie przypomina po zbadaniu sumienia.
Częste i staranne korzystanie z tego sakramentu jest bardzo użyteczne dla zwalczania grzechów powszednich. Penitenci, którzy oskarżają się z grzechów powszednich, powinni się starać przez takie spowiedzi w doskonalszy sposób upodabniać się do Chrystusa i wierniej ulegać głosowi Ducha Świętego.Grzesznikowi, który w sakramentalnej spowiedzi okazuje swoje nawrócenie słudze Kościoła, Bóg udziela przebaczenia przez znak rozgrzeszenia i w ten sposób sakrament pokuty zostaje dopełniony.

Dopełnieniem prawdziwego nawrócenia jest zadośćuczynienie za winy, poprawa życia oraz naprawa szkód. /űródło: OBRZĘDY POKUTY, Katowice 1996/

W naszej parafii ze spowiedzi można skorzystać zazwyczaj przed każdą Mszą Świętą.

“Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim, namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśli by popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15).
Osoby starsze lub chore, które nie mogą wychodzić z domu, mogą przystępować do spowiedzi i przyjąć Komunię św. u siebie w domu. Należy w tym przypadku:
* osobiście lub telefonicznie zgłosić do kancelarii lub zakrystii,
* zadeklarować, czy ma to być wizyta jednorazowa czy stała (raz w miesiącu).

W przypadku konieczności:

* należy zgłosić się do kancelarii lub księdza,
* podać dokładne dane chorego (adres, wiek);
* w przypadku osoby umierającej należy zaznaczyć, czy jest ona przytomna czy nie.

Sakramentu namaszczenia chorych udziela się osobom chorym, udającym się na operację, będącym w podeszłym wieku, a także w ostatniej godzinie życia. Tak jak pozostałe sakramenty, tak i sakrament namaszczenia przeznaczony jest wyłącznie dla żyjących. Nie wolno wprowadzać kapłana w błąd i wzywać w celu udzielenia sakramentów osobie, która już zmarła.

Rodzina powinna zadbać o to, aby chory przyjął sakrament namaszczenia chorych, kiedy jest tego świadomy. W nagłych wypadkach należy wezwać kapłana.

Potrzebne dokumenty:
1. akt zgonu z USC,
2. informacja z cmentarza o terminie pogrzebu,
3. informacja o przyjmowanych przed śmiercią sakramentach.

Uczestnicy pogrzebu winni zachować modlitewne skupienie, starać się na pogrzebie (lub Mszy św. pogrzebowej) przystąpić do Komunii Świętej. O przystąpienie do spowiedzi zatroszczmy się wcześniej.

List pasterski Episkopatu Polski o szacunku dla ciała zmarłego i obrzędach pogrzebu
(w przypadku kremacji)

Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie!

1. Listopad jest miesiącem szczególnej pamięci modlitewnej o zmarłych. Liczniej uczestniczymy we Mszach Świętych sprawowanych za zmarłych i odwiedzamy cmentarze, zatrzymując się w miejscach, gdzie spoczywają nasi bliscy. Zapalamy znicze i kierujemy do Boga prośby o wieczne szczęście dla nich. W ostatnich latach coraz więcej osób zatrzymuje się jednak nie przy grobie, lecz przed miejscem, w którym złożona została urna z prochami osoby zmarłej. Praktyka kremacji ciał naszych zmarłych staje się coraz bardziej powszechna. W niektórych przypadkach jest to wyraz podążania za szerzącą się modą, często nacechowaną laickimi poglądami.
   Tymczasem wielowiekowa tradycja chrześcijańska, oparta na przekazach biblijnych, a także nasza kultura narodowa, zawsze z szacunkiem odnosiła się do ciała osoby zmarłej. Przejawia się to w modlitewnym czuwaniu przy zmarłym, a zwłaszcza w religijnej ceremonii pogrzebowej, podczas której z należną czcią modlimy się przy trumnie z ciałem osoby zmarłej, sprawujemy Mszę Świętą oraz uczestniczymy w obrzędzie ostatniego pożegnania. Kapłan okadza złożone do trumny ciało zmarłego, kropi wodą święconą, aby następnie złożyć je w grobie.
   Z szacunkiem odnosimy się nie tylko do grobów naszych bliskich, ale również do grobów świętych i błogosławionych, a także czcimy ich relikwie, prosząc o wstawiennictwo u Boga.2. W miarę rozwoju cywilizacji pojawił się w naszej zachodniej kulturze także zwyczaj spopielania ciał zmarłych. Kościół sprzeciwiał się tej praktyce wówczas, kiedy była ona formą demonstracji antyreligijnej i znakiem sprzeciwu wobec chrześcijańskiej wiary w zmartwychwstanie ciała. Dziś, gdy dla wielu kremacja przestała być wyrazem takich postaw w odniesieniu do wiary chrześcijańskiej, Kościół zezwala na kremację, „jeśli nie podważa wiary w zmartwychwstanie ciała”.
   Kościół nadal jednak zaleca i popiera biblijny zwyczaj grzebania ciał zmarłych. Godność osoby ludzkiej, a więc i ciała człowieka, wynika z największego wydarzenia w dziejach ludzkości, jakim jest tajemnica wcielenia Syna Bożego. On, dla którego Ojciec powołał do istnienia wszystkie byty i uczynił człowieka koroną stworzeń, przyjął ludzką naturę i objawił się w ludzkim ciele. Jezus Chrystus przeszedł przez wszystkie etapy ludzkiego życia: najpierw w łonie Matki – Dziewicy z Nazaretu, potem dzieciństwo i młodość, następnie publiczną działalność, a wreszcie mękę i śmierć. Wiemy, że po odkupieńczej śmierci Jego ciało zostało złożone w grobie i wierzymy, że w tym ciele zmartwychwstał trzeciego dnia. W swoim uwielbionym ciele ukazywał się apostołom przez czterdzieści dni i wstąpił na ich oczach do nieba, by, siedząc po prawicy Ojca, wstawiać się za nami.

Wielka prawda o godności ludzkiego ciała, ukazana przede wszystkim w życiu samego Syna Bożego, zawsze była przyjmowana i przeżywana w Kościele, co przejawiało się w szacunku i trosce o ludzkie ciało zarówno za życia, jak i po śmierci. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Ciała zmarłych powinny być traktowane z szacunkiem i miłością wypływającą z wiary i nadziei zmartwychwstania. Grzebanie zmarłych jest uczynkiem miłosierdzia względem ciała; jest uczczeniem dzieci Bożych, będących świątynią Ducha Świętego”.

1. W ostatnim czasie spotykamy się w naszym kraju z coraz częstszą praktyką kremacji zwłok, która stała się jednym ze znaków naszej epoki. Powstają specjalne miejsca na cmentarzach, gdzie składa się urny, jak też nowe krematoria, w których spalane są ciała zmarłych. Dlatego wiele osób stawia sobie dziś pytania: jaka ma być forma mojego pogrzebu? Czy nie domagać się spopielenia swojego ciała? Jak pochować swoich zmarłych? Wszystkich jednak, którzy rozważają możliwość kremacji, prosimy, aby decyzji tej nie podejmowali pochopnie i wzięli pod uwagę chrześcijańską tradycję. „Prochy bowiem wyrażają zniszczenie ludzkiego ciała i nie oddają idei «snu» w oczekiwaniu zmartwychwstania. Ponadto właśnie ciału, a nie prochom, oddaje się cześć w czasie liturgii, ponieważ od chwili chrztu świętego stało się ono świątynią uświęconą przez Ducha Świętego”.
   Kremacja nierzadko pociąga za sobą pewne praktyki, których Kościół nie może zaakceptować, takie jak rozsypywanie prochów w określonych miejscach (tzw. ogrodach pamięci) lub przechowywanie ich w różnej formie w domu. Inną konsekwencją kremacji może być zanikanie tradycyjnych cmentarzy jako miejsca czasowego spoczynku zmarłych. Cmentarze z grobami zmarłych i stojące na nich krzyże przypominają żyjącym o przemijaniu ziemskiego życia, o wierze w życie wieczne i zmartwychwstanie z Chrystusem. Są także miejscem publicznej i prywatnej modlitwy Kościoła za zmarłych. Groby na cmentarzu są nie tylko pamięcią o zmarłych, ale wyrażają związek z poprzednimi pokoleniami tak w wymiarze rodzinnym, jak i narodowym. W taki sposób należy patrzeć na groby nie tylko swoich bliskich, ale także tych, którzy walczyli i oddali życie za Ojczyznę lub w inny sposób przyczynili się do rozwoju jej kultury duchowej i materialnej.
2. Biorąc pod uwagę przekaz płynący z Pisma Świętego i tradycji chrześcijańskiej, Kościół nadal zaleca zachowywanie dotychczasowego zwyczaju grzebania ciał zmarłych.
   Ponieważ w ostatnich latach przyjęły się w naszym kraju zróżnicowane praktyki obrzędów liturgicznych towarzyszących kremacji ciał zmarłych i złożeniu urny do grobu lub do specjalnej niszy na cmentarzu w tzw. kolumbarium, czyli ścianie z urnami, biskupi polscy – pragnąc uporządkować sposób sprawowania liturgii pogrzebowej – zwrócili się do Kongregacji do spraw Kultu Bożego
   i Dyscypliny Sakramentów o zatwierdzenie Obrzędu złożenia urny do grobu. Stolica Apostolska, dekretem z 7 lipca 2010 roku, zatwierdziła sam obrzęd, jak i normy wykonawcze związane z kremacją ciała ludzkiego.
   W oparciu o zatwierdzone normy i podane wskazania biskupi polscy stwierdzają:
3. Obrzędy pogrzebowe z Mszą Świętą i z ostatnim pożegnaniem włącznie, w których uczestniczy rodzina, wspólnota parafialna, przyjaciele i znajomi, powinny być celebrowane przed kremacją ciała ludzkiego. Natomiast po spopieleniu zwłok sprawuje się obrzęd związany ze złożeniem urny w grobie. Obrzędy pogrzebowe z ostatnim pożegnaniem należy celebrować w kościele lub kaplicy cmentarnej bądź w pomieszczeniu krematorium według form podanych w księdze liturgicznej zawierającej Obrzędy pogrzebu (Katowice 19911, 20012).

Już w 1977 roku Stolica Apostolska wyjaśniła, że „nie wydaje się stosownym, aby nad prochami celebrowano obrzędy, które mają na celu uczczenie ciała zmarłego. Nie chodzi tutaj o potępienie kremacji, ale o zachowanie prawdziwości i czytelności znaku liturgicznego” (Dodatek do Obrzędów pogrzebu, nr 3).

1. Jeśli jednak przemawiają za tym szczególne racje duszpasterskie lub powody natury praktycznej, obrzędy pogrzebowe, podane w księdze liturgicznej, można sprawować nad samą urną. Może to mieć na przykład miejsce wtedy, gdy czyjaś śmierć nastąpiła daleko od miejsca zamieszkania i kremacja ułatwia sprowadzenie doczesnych szczątków osoby zmarłej, a także, kiedy uczestnicy pogrzebu przybywają z daleka i trudno im być na dwóch częściach pogrzebu, czyli na Mszy Świętej połączonej z ostatnim pożegnaniem ciała zmarłego i, po pewnym czasie, na obrzędzie złożenia urny w grobie lub kolumbarium. Podczas obrzędu liturgicznego pogrzebu, po kremacji, urnę stawia się przed prezbiterium na stoliku nakrytym fioletowym kirem obok zapalonego paschału.
2. Jeśli kremacja ma miejsce w innym terminie niż Msza Święta pogrzebowa i obrzęd ostatniego pożegnania, modlitwom towarzyszącym złożeniu urny w grobie może przewodniczyć kapłan lub diakon albo osoba specjalnie delegowana do tej funkcji. Obrzęd sprawowany jest przy udziale najbliższej rodziny, bez zewnętrznej okazałości.
3. Kościół stanowczo sprzeciwia się praktyce rozrzucania prochów ludzkich w tzw. miejscach pamięci, na morzu, w górach lub w innych miejscach. Zarówno ciało, jak i prochy człowieka zawsze należy składać do grobu, w specjalnym kolumbarium lub w kaplicy na cmentarzu. Każde takie miejsce pochówku wyraża wiarę chrześcijanina w ostateczne zmartwychwstanie.

Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie!

1. Wyznawana w chrześcijańskim Credo wiara w ciała zmartwychwstanie kształtowała naszą wiekową tradycję i szacunek do każdego zmarłego, którego ciało ze czcią składamy do grobu. Zmarłych polecamy miłosiernemu Bogu, który wskrzesił z martwych Jezusa Chrystusa, a kiedyś i nas „pochwyci za rękę
   i wprowadzi do domu wiecznego trwania”, jak głosi hymn modlitwy na zakończenie dnia. Korzystając z okazji, pragniemy również zachęcić was do stałej pamięci modlitewnej o naszych zmarłych. Pielęgnujmy przekazane nam zwyczaje, uczmy tego młode pokolenie, aby i o nas pamiętano w modlitwach oraz podczas liturgii. Msza Święta w intencji zmarłych jest najcenniejszym darem, jaki możemy im ofiarować.

Ożywieni wiarą w Chrystusa Zmartwychwstałego udzielamy Bożego błogosławieństwa dla umocnienia nadziei, że razem z Chrystusem wszyscy zmartwychwstaniemy.

Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce obecni na 356. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu

Katolicka Poradnia Rodzinna naszej parafii ma za zadanie przygotować narzeczonych do świadomego planowania rodziny. Poradnictwo dla narzeczonych obejmuje obecnie trzy spotkania, z których pierwsze odbywa się zaraz po zgłoszeniu zamiaru zawarcia sakramentu małżeństwa. Termin drugiego i trzeciego spotkania ustala prowadzący z każdą parą indywidualnie. Tematyka pracy poradni to: odpowiedzialne rodzicielstwo, naturalne metody rozpoznawania płodności. Z poradni korzystają przede wszystkim młodzi, przygotowujący się do sakramentu małżeństwa. Mogą tutaj przyjść również wszyscy inni, którzy szukają pomocy z tego zakresu, również małżonkowie. Poradnia dysponuje odpowiednimi materiałami i literaturą.

INFORMACJA O DYŻURACH W PORADNI RODZINNEJ

Przed każdym spotkaniem w Poradni Rodzinnej prosimy o wcześniejszy kontakt telefoniczny ( najpóźniej dzień przed planowanym terminem spotkania).

Bez uzgodnionego telefonicznie spotkania poradnia będzie nieczynna.

Poradnia czynna w godz. 17.00-18.00

Dyżur w każdy drugi piątek miesiąca:

Urszula Jackowska – tel. 514 091 020

Dyżur w każdy trzeci piątek miesiąca:

Teresa Podraza – tel. 601 465 553

Dyżur w każdy czwarty piątek miesiąca:

Renata Lorkiewicz – tel. 696 414 304

Do pracy w poradni doradczynie przygotowały się na Studium Rodziny, prowadzonym przez Kurię Diecezjalną w Tarnowie oraz na studiach podyplomowych z zakresu „Wychowanie Prorodzinne”. Doradczynie ustawicznie pogłębiają swoją wiedzę o małżeństwie i rodzinie na szkoleniach w Tarnowie oraz w Gródku.